บ้านใหม่ของยาย
..ยามดึกดื่น ฝนพรำ ค่ำคืนหนึ่ง
ปอเต็กตึ๊ง เอายายมา กลางห่าฝน
ยายนั่งซุก ห่อไหล่ ไกลผู้คน
โดนไอฝน ตัวเปียก หมด (ที่ป้าย) รถประจำทาง
..ถามอะไร ยายไม่เผย เอ่ยปากตอบ
ตาแห้งกรอบ เหม่อลอย หงอยอ้างว้าง
หมอจับมือ ที่สั่น-สั่น อันบอบบาง
ยายหลงทาง หรือไร ให้เล่ามา
..ยายหันหน้า เหม่อมองไป ไร้จุดหมาย
ลูกหลานยาย ไปไหน ไม่มาหา
เขาทอดทิ้ง เหมือนยาย ไร้ราคา
เขาบอกว่า ยายบ้านนอก ช้ำชอกใจ
..ลูกสะใภ้ ยายผู้ดี มีเงินหนา
บ้านโอ่อ่า แต่..ยายไม่รู้ จะอยู่ไหน
เขาบอกว่า คนมาหา อย่าออกไป
ให้อยู่ใน ห้องหับ ลับตาคน
..รับยายไว้ เพื่อรอ ขอสงเคราะห์
หาที่เหมาะ ให้ยาย ไว้สักหน
ถ้าถามยาย เรื่องลูก ทุก-ทุก คน
ยายจะบ่น ไม่ขอ คุยต่อไป
..จนลืมว่า เวลาผ่าน มานานเนิ่น
หมอก้าวเดิน เห็นมือบาง ข้างทางไหว
ใครมาโบก รีบก้าวย่าง อย่างเร็วไว
หมอลืมไป เวลานาน ไม่ผ่านมา
.."หมอรู้ไหม ว่ายายมี ที่อยู่แล้ว
ทุกวันแกร่ว ดูตามทาง ทอดข้างหน้า
เจอหมอน่อย ยายคอยท่า จะบอกลา
พรุ่งนี้จะ ไปสู่สถาน..บ้านบางแค".....โถ ยาย
น้องจ๋า
(หมอ น่อย ถามเพื่อนคนอีสานแล้ว เขาบอกว่า น่อย แปลว่า เล็กๆ)
หมวดความบันเทิง
