ต่อไป →

[rin]

เหมือนดุ่มเดินทางไกลไปในเช้า
ใต้ครึ้มเค้าเมฆคล้ำฝนพรำสาย
เย็นลมไกวใบไม้โรยอยู่โปรยปราย
เราทักถามความเดียวดายริมรายทาง

เหมือนดุ่มเดินทางไกลไปด้วยกัน
ในคืนอันเปลี่ยวเหงาวันเปล่าว่าง
อาจบางอย่างคว้างหล่นบนหนทาง
หากบางอย่างอาจหลงเหลือไว้เพื่อจำฯ

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

..อาจเดินทางหว่างเวลากลางฟ้าฝน
ท่ามความหม่นนานยาวเช้าเย็นค่ำ
ถึงเปลี่ยวเหงาเซาซบจบเจ็บจำ
จะร้องร่ำบ่นไปใครเขามอง

[เริงอักษร]

**หลายคนทำ บางส่วน ของชีวิต
หายไปนิด หายไปหน่อย คอยหม่นหมอง
ตกตามราง หว่างทางเดิน เพลินลืมมอง
สุดท้ายต้อง ร้องเสียดาย อยากได้คืน.

................*-*.................

เริงอักษร