ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

.

.

.
.

.
.

กว่า..รัตติกาล จะผ่านพ้น..กลอนเก้า
.
.

.
.
นอนฟังเสียง น้ำค้างร่วง ช่วงดึก-ดึก
ให้รู้สึก คิดกังวล จนหม่นหมอง
เสียงเลอะเลือน เหมือนกับว่า น้ำตานอง
ใครร่ำร้อง ร่ำเรียกหา น่าเศร้าใจ

..เงียบสงัด รัตติกาล จะผ่านพ้น
หลาย-หลายคน เหนื่อยง่วงพับ จนหลับไหล
แต่บางครั้ง ยังครวญคร่ำ ร่ำอาลัย
บอกความนัย เป็นบทกลอน ตอนเงียบงัน.

..เงียบ เสียจน จิตหวั่นไหว ในโลกกว้าง
คนอ้างว้าง ทนแทบว่า จะอาศัลย์
ก่อนรุ่งราง สว่างแสง แห่งตะวัน
ใจน้อยนั้น แทบปี้ป่น ทนร้าวรอน

..ช่างเป็นคืน ฝืนเจ็บปวด แสนรวดร้าว
นอนเหน็บหนาว ทุกข์เสียจริง ต้องอิงหมอน
อยู่เปล่าเปลี่ยว เหมือนนกผิน บินจากคอน
ไร้รังนอน ร่อนเร่ไป ในพนา

..เสียงน้ำค้าง หล่นกราวร่วง ช่วงใกล้สาง
ใจเปราะบาง ก็โหยอ่อน ชะอ้อนหา
เมื่อไรแสง สีทองทาบ จับนภา
พร้อมจากลา ผจญภัย....ไปดายเดียว
.
......น้องจ๋า



.
.

.
.