ต่อไป →

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

ชีวิต - ความหวัง

** ยืนเหม่อมองท้องฟ้าคราใกล้ค่ำ เมฆครึ้มดำลอยมาบังฟ้าใส สายลมหวิวพริ้วผ่านสะท้านใจ เคล้าอุ่นไอความเหน็บหนาวร้าวระทม ** เสียงหรีดหริ่งเรไรกล่อมไพรกว้าง เสียงลิงค่างบ่างชะนีที่ร้องขรม เสียงเสือสิงห์กระทิงป่ามาตามลม เสียงนกร้องระงมกังวานไพร ** แสงสีทองเส้นสุดท้ายใกล้จะสิ้น ส่องอาบดินงามงดดูสดใส เป็นสีรุ้งพราวเพริศเฉิดไฉไล แสงเรืองไรสวยบาดตาช่างน่ามอง ** ทุกทุกคนเลิกงานกลับบ้านแล้ว ใจผ่องแผ้วสดใสไม่หม่นหมอง เพื่อพักผ่อนรอวันใหม่ดังใจปอง เมื่อแสงส่องขอบฟ้ามาอีกคราว ** แม่กอดลูกลูกกอดพ่อพอให้อุ่น ต่างเจือจุนให้ร่างกายคลายความหนาว สายใยรักมีต่อกันมั่นยืนยาว ดั่งดวงดาวรักนภาคราค่ำคืน ** เสียงวิหคก้องมาเวลาเช้า เยือกเย็นเข้าในอุราพาสุดฝืน ความหนาวเหน็บเจ็บช้ำสุดกล้ำกลืน แต่ต้องยืนสู้ไปในโลกกลม ** ชีวิตเดิมความหวังเดิมเริ่มอีกครั้ง เพื่อความหวังท้อไปใยใจสุขสม จะสมจิตหรือผิดพลาดอาจชวดชม ก็ต้องก้มหน้าเดินเผชิญมัน ** นี่แหละหนาชีวิตต้องคิดสู้ อุตสาหะเรียนรู้คู่สร้างสรรค์ อย่ายอมแพ้แก่ชะตาเดินหน้าพลัน ทุกคืนวันยึดเอาธรรมมานำทาง   ** ยืนเหม่อมองท้องฟ้าคราใกล้ค่ำ เมฆครึ้มดำลอยมายามฟ้าสาง มีความรักมอบให้ไม่จืดจาง เพื่อก้าวเดินสู่ทางที่วางไว้

กัลปังหา  ดอกไม้แห่งท้องทะเล
บ้านกัลปังหา