ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

ร้ อ ย เ ล่ ห์ เ ส น่ ห า - ซ่อนแววตา ชาเย็น ที่เร้นลับ พร้อมพร้อมกับ ห่างเหิน ทำเมินเฉย ขาดความเอื้อ อาทร เหมือนก่อนเคย ดั่งสายลม รำเพย พัดผ่านไป - รู้ตัวดี อนาคต หมดความหวัง สิ้นพลัง  เมื่อรัก ถูกผลักไส ดอกกวี เคยคลี่บาน กลางลานใจ ถูกลิดรอน รานใบ ไม่เหลือแล้ว - จึงดอกโศก โบกไหว ในความมืด รสรักจืด จางสิ้น ทั้งถิ่นแถว ทิ้งความเงียบ เยียบเย็น เป็นเนินแนว ไร้วี่แวว สีสัน อันรื่นรมย์ - ดั่งหนึ่งว่า ต้นไม้ ไร้กิ่งก้าน ดั่งสายธาร เหือดหาย ทรายทับถม ดั่งชีวิต พลัดพราย กับสายลม ดั่งภูเขา ถล่ม จมน้ำตา - ไม่มีมือ น้อยน้อย คอยถนอม กลับเปื้อนย้อม ร้อยเล่ห์ เสน่หา สูญสิ้นแล้ว แววหวัง ดั่งก่อนมา เมื่อคุณค่า  หมดไป มิไยดี - กับแววตา ชาเย็น ที่เป็นอยู่ ฉันมิอาจ ล่วงรู้ ดูถ้วนถี่ จะไม่ขอ ทวงถาม ความปรานี เชิญย่ำยี หัวใจ ให้จมดิน .          เสกสรร วรรณศิลป์

.