แด่แม่ครู...ผู้ประทานความรู้และจิตวิญญาณ

ร่ายสุภาพ
ตั้งจิตมโนน้อม ศิระค้อมอภิวันท์ ครูผู้สรรค์ชีวาตน์
ประศาสน์ประสิทธิ์วิชา แนะมรรคาทางดี ฉุดหนีวิถีเลว
เปลวตะวันแจ่มจ้า เจิดจรัสบนฟากฟ้า ห่อนกล้าเทียมเสมอ

กาพย์ฉบัง ๑๖
ล่วงสามทศปีแล้วเออ ยังรู้สึกเบลอ
เผลอแป๊บเลยครึ่งชีวา

นึกถึงเป็นยิ้มทุกครา ปลาบปลื้มวิญญา
ถึงฝั่งแห่งฝันเพราะครู

จากเด็กหัวทึบหางงู กอ กา ปอ ปู
เชิงชั้นเขียนอ่านห่างไกล

โชคช่วยปะครูตั้งใจ ดึงศิษย์พ้นภัย
ไป่บ่นแม้นยากลำเค็ญ

ป. สองยังอ่านไม่เป็น ครูท่านใจเย็น
นัดเดี่ยวตอนเที่ยงทุกวัน

หลายเที่ยวก็อ่านเชี่ยวพลัน จึ่งเห็นคุณอนันต์
ค่าล้ำบากบั่นหมั่นเพียร

โตฎกฉันท์ ๑๒
จิตมุ่งมุ ณ ด้าน กลอ่านกลเขียน
คุรุท่านดุจเทียน ชะขมุกชะขมัว

มนผ่องสติแพร้ว วทะแกล้วบมิกลัว
เจอะสะคราญ ฤ ก็รัว เพราะตระหนักพละตน

ดนุฝึกกลอ่าน เสนาะขานกวิกล
บทฉันทนิพน- ธบุราณกระบวน

และก็เริ่มศิกษา วิทยากะคำนวณ
กลเลขประมวล ก็ทยอยวัฒนา

โคลง ๔ สุภาพ
ปริญญาสำเร็จได้ ดังหมาย
ก็เพราะเรือครูพาย ส่งให้
ยังระลึกนึกมิวาย กาลอดีต
ผิว่าปราศครูไซร้ บ่รู้เป็นไฉน

ใจหายทราบข่าวร้าย แทงกมล
ครูท่านมลายชนม์ ด่าวดิ้น
โจรโหดชั่วโฉดฉล ผลาญพิฆาต
กริชเสียบจนชีพสิ้น จิตเหี้ยมใจสถุล

กลอนสุภาพ
ครูผมท่านนั้นหรือ...คือครูแท้
จิตแน่วแน่...สอนศิษย์...คิดเกื้อหนุน
ถึงศิษย์ทึ่ม...ก็บ่ท้อ...ยังรอดุน
ช่างเป็นบุญ...ศิษย์โง่...โอ้แม่ครู

ตั้งดวงจิต...อธิษฐาน...บนบานฟ้า
โปรดนำพา...วิญญาณ...อาจารย์สู่
ณ บุรินทร์...ถิ่นแคว้น...แดนเฟื่องฟู
สถิตอยู่...บนสถาน...พิมานพรหม

ศรีเปรื่อง
๒๙ ต.ค. ๒๕๕๖