ต่อไป →

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..          (คนข้างบ้าน ตอน ๑) *เสียงกริ่งดังทุกเช้าราวตีห้า ต้องผวาตื่นนอนก่อนรุ่งสาง ใครกันนะมากดสบถพลาง อารมณ์ค้างหงุดหงิดคิดแล้วงง *ช่างหมายมั่นดีแท้แย่เหลือที่ มาแกล้งกันอย่างนี้ชี้ด่าส่ง กดทุกวันเชียวหนอท้อเกินปลง จะยังคงกดถี่สักกี่วัน *ลุกอาบน้ำล้างหน้าช่างบ้าฉิบ ตาปริบปริบงัวเงียเพลียจริงฉัน รีบจัดแจงแต่งตัวกลัวมิทัน ไปทำงานสายนั้นมันไม่ดี *กินข้าวเช้ารีบเร่งเขย่งโขยก เจ้าส้นสูงไหวโขกโยกคลอนหนี ไยมาหักเสียเล่าเอาละซี ทำอย่างไรหรือนี่มีคู่เดียว *เหลือบมองเห็นผ้าใบในชั้นเก็บ ลายตะเข็บชมพูเชือกคู่เขียว ต้องอาศัยเจ้าแล้วมิแคล้วเชียว เดินดุ่มเดี่ยวจากบ้านผ่านชายคา *เหลียวมองดูริมรั้วชั่วชำเลือง เห็นกุหลาบแดงเหลืองเยื้องคูหา กลิ่นหอมหวนชวนดมลอยลมมา นึกอิจฉาบ้านใกล้ใครปลูกชำ *ช่างน่ารักเสียจริงยิ่งอยากรู้ คนที่ย้ายมาอยู่ดูน่าขำ ทุกวันนั้นหูแขวนแว่นตาดำ มีเงื่อนงำแอบแฝงแสร้งหลบตัว *คิดไปเรื่อยเฉื่อยแฉะตาแป๊ะงก นึกตลกในใจวุ่นในหัว เป็นคนดีหรือไม่ให้หวาดกลัว มีแค่รั้วขวางกั้นหวั่นหทัย *เปิดประตูมองซ้ายย้ายไปขวา สายแล้ว..ว้า ตัวเราเอาไฉน รีบก้าวเหินเดินลิ่วพลิ้วอย่างไว ป้ายรถเมล์ช่างไกลใจไม่ดี *เป็นสาวน้อยจากบ้านหางานทำ ในเมืองฟ้าเลิศล้ำย่ำแสงสี ชื่อว่า"ดาว" สดใสไร้ราคี หวังจะมีเงินตรากล้าฝ่าฟัน *เรื่องจะเป็นอย่างไรในตอนหน้า แม่สาวซ่าแสนซนคนขยัน ระหกระเหินแกร่งกล้าท้าประจัน เพื่อสู้ฝันดังหวังที่ตั้งใจ.             สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #กลอนแปด #นิทานคำกลอนเก้าตอนจบ #คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .        (คนข้างบ้าน ตอน ๒) *ขึ้นรถเมล์เที่ยวแรกแทรกตัวส่าย เพื่อหาที่เหมาะหมายกายพลิ้วไหว พะรุงพะรังหิ้วของต้องห่วงไย งานที่ห่อเอาไว้ไม่บี้แบน *แหม๋..โชคดีเสียจริงชิงเก้าอี้ แทนชายที่ลุกขึ้นชื่นสุขแสน กระแทกก้นทันใดได้นั่งแทน เฮ้ย..ไอ้แว่นนี่หว่าจะบ้าตาย                                   *เอ๊ะ..ไปทำอะไรที่ไหนหว่า กลับตอนฟ้าใกล้สว่างจางแดดสาย ช่างมันเหอะพลาดผิดคิดมากมาย นั่งสบายตัวก่อนถอนหายใจ *เฝ้ามุ่งมั่นทำงานสานความฝัน ต้องอยู่เย็นทุกวันมันเหนื่อยไหม มีแต่งาน งาน..งาน บานตะไท ยังมิรู้เมื่อไหร่จะได้ดี *คิดถึงบ้านเหลือแสนคับแค้นจิต โอ้..ชีวิตระกำช้ำเหลือที่ ฝันยังลอยห่างไกลไม่รอรี ทำแต่งานผมชี้ตะบี้ตะบัน *พอเลิกงานสองทุ่มกลุ้มใจแท้ ต้องยืนแช่เปียกฝนบ่นสวรรค์ ตกลงมามากมายคล้ายแกล้งกัน ตายแน่ฉันในจมูกขี้มูกฟอด *ขึ้นรถเมล์สายเก่าที่เราคุ้น ตอนวิ่งลุ้นหวั่นใจกลัวไม่รอด เสียงบีบแตรสุดสังข์ดังป๊อดป๊อด พุ่งมาจอดตรงป้ายจึงหายกลัว *เดินเข้าซอยทันใดไฟทางเปิด แล่นเตลิดเพราะแฝงแสงสลัว ถึงประตูหน้าบ้านสะท้านตัว ไขกุญแจริมรั้วระรัวมือ *แล้วนี่ดอกกุหลาบอาบสีสวย มาห้อยย้วยอย่างไรใครส่งหรือ มีอักษรเขียนไว้ไยยึกยือ เอื้อมไปยื้อมาอ่านอยู่นานครัน *แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับกับท่อนบน ยืนเปียกฝนอ่านไปให้นึกขัน ตรงบรรทัดที่สองมองเห็นพลัน ว่าสุขสันต์วันเกิดจึงเปิดดู *พลิกซ้ายขวาหน้าหลังอย่างชั่งใจ ส่งจากใครกันหนอช่อสวยหรู กุหลาบแดงแซมเหลืองเฟื่องดอกฟู ยังไม่รู้ใครส่ง..งงเหลือเกิน *ท่านผู้อ่านเดาดูรู้บ้างไหม ว่าของใครส่งมาพานางเขิน หากอยากรู้ไม่เดา เอ้า..ก็เชิญ อ่านให้เพลินเถิดหนอตอนต่อไป.                  สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (คนข้างบ้าน ตอน ๓) *เช้าวันศุกร์เหมือนเดิมมิเพิ่มลด มีคนกดกริ่งรัวรั้วสั่นไหว ตีสี่ครึ่งตื่นผวาบ้าหรือไร ช่างจงใจแกล้งกันพลันด่าทอ *เฮ้ย..ใครว่ะชะช้าชะหน่อยแนะ มือแสนคันเจ๊าะแจ๊ะนั่นแหละหนอ ไม่เห็นตัวสักครั้งตั้งใจรอ ไอ้ลูกพ่อแม่เอ๋ยไม่เคยนอน *สงสัยต้องแจ้งความให้ตามจับ เอาไปรับโทษทัณฑ์ไร้วันถอน ขังในคุกอบรมบ่มขั้นตอน ไยมือบอนนักหนาระอาใจ *เดินมารอรถเมล์อย่างเก้กัง ของเยอะจังวันนี้ดีที่ไหน ต้องเบียดเสียดเยียดยัดอัดเข้าไป แถมเป็นไข้อีกด้วยซวยแล้วเรา *อ้าววว..นั่นไงเบาะเปล่าราวหน้าต่าง หมุนตัวคว้างทันใดตรงใกล้เสา เห็นแว๊บแว๊บผู้ชายไร้หนวดเครา จะใครเล่าไอ้แว่นแสนงงงวย *ช่างเหมาะเจาะพอดีทุกทีเอ๋ย อยากจะเอ่ยขอบคุณการุณย์หมวย บอกไม่ทันสักครั้งพลั้งเชิงมวย เหมือนมาช่วยจองที่ทุกวี่วัน *นั่งทำงานเรื่อยไปใจก็คิด ปี๊ดปี้ปิ๊ดปวดหัวกลับตัวหัน สั่งน้ำมูกปู้ดป้าดกระดาษดัน ไม่ให้มันไหลย้อยห้อยเป็นปลิง *สงสัยคงเป็นไข้ในวันนี้ กายร้อนจี๋ผะผ่าวราวผีสิง เริ่มจะสั่นแล้วด้วยซวยเสียจริง คงต้องทิ้งงานก่อนอยากนอนพัก *พอห้าโมงเด้งดึ๋งบึ่งกลับบ้าน หนาวสะท้านสั่นทั่วหัวมึนหนัก ลงรถเมล์เดินลิ่วฉิวยิ่งนัก อีกน้ำมูกก็ทะลักชักอ่อนแรง *ฝนก็ดันมาตกตลกร้าย ไอ้แว่นมากรีดกรายคล้ายเดินแข่ง เอาร่มกางกันฝนจนตะแคง ทำกวัดแกว่งยิ้มหวานผ่านดวงตา *อ้าปากบอกขอบคุณอุ่นใจยิ่ง โชคดีจริงอีกแล้วแก้วบุหงา มีหนุ่มคอยดูแลแน่ละวา สุขอุราเหลือเกินเพลินกระไร *รู้สึกโลกหมุนติ้วหวิวหัวอก กายงันงกสุดทนจนสั่นไหว แสงสว่างดับมูบวูบแสงไฟ หมดสติลงไปในทันที *โถ..น้องดาวหน้าซบสลบไสล เรื่องดำเนินอย่างไรในครานี้ ขอเชิญอ่านกันต่อรอ..บทดี ตอนที่สี่สนุกแน่เธอแพ้รัก.            สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต          #คนข้างบ้าน

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (คนข้างบ้าน ตอน ๔) *ตกใจตื่นฟื้นตัวตามัวพร่า ร้อนใบหน้าผะผ่าวหนาวตัวหนัก เหลือบตาแลซ้ายขวาพาชะงัก ใครยึกยักนอนคู้อยู่ข้างเตียง *แล้วที่นี่ที่ไหนใจเต้นตุ๊บ ชะเง้องุบแปลกจริงกลิ้งตัวเฉียง ห้องผู้ป่วยนี่นะตามองเมียง แขนที่เอียงปักเต็มเข็มน้ำเกลือ *เสียงประตูลั่นเอี๊ยดเบียดบานเปิด คนเดินเชิดหน้ามาน่ากลัวเหลือ พยาบาลสองคนบ่นเสียงเครือ ไข้ติดเชื้อค่ะหมอส่ออาการ *เห็นหูฟังกระแซะแตะหน้าอก แล้วก็ยกชาร์ทมองจ้องประสาน ปลอดภัยแล้วนะครับกับภัยพาน ไข้หวัดใหญ่เล่นงานเสียอานเลย *มีติดเชื้อที่จมูกน้ำมูกไหล อย่าตกใจเลยหนอหมอเขาเผย สามีคุณอุ้มมาน่าชมเชย ดีเหลือเอ่ยสุดหล่อพ่อแว่นดำ *ตกสะดุ้งพุงย่นปนสยอง เหลือบตามองข้างตัวหัวถลำ เห็นไอ้แว่นนึกโกรธโทษที่ทำ แอบมาล้ำล่วงเกินคงเพลินทรวง *โดนตรงไหนบ้างหนอขอตรวจหน่อย เอามือน้อยคลำวูบลูบของหวง ตวัดซ้ายป่ายขวาไขว่คว้าควง ตะกายล้วงหมดสิ้นไร้ยินดี *อุ๊ย..เสื้อผ้าเคยใส่หายไปหมด โล่งจรดปลายเท้าเอาละซี่ มันแอบถอดตอนไหนใครบอกที โอ้..คราวนี้เสียท่าน่าอับอาย *หมอเดินออกนอกห้องจึงร้องลั่น วิ่งถลันอย่างไวน่าใจหาย กระโดดถีบไอ้แว่นแค้นกระจาย ยืนฟูมฟายชี้หน้าพร้อมด่าปน *ไอ้แว่นลุกจากพื้นยืนอ้อแอ้ นิ้วใครหนอสั้นแท้แลสับสน ประทับลงตรงหน้าบ้าเหลือทน นี่มันส้นเท้าใครไยถีบเรา *ยกมือป้องร้องขอพอทีเถอะ อย่าเลอะเทอะเลยไกลใจโง่เขลา เป็นอะไรหรือนี่ที่ถีบเอา ทำหน้าเง้าเคืองแค้นแน่นในตา *แกอวดดีเกินไปนะไอ้แว่น ไม่ใช่เมียหรือแฟนแล่นอาสา เสือกถอดออกตอนไหนให้บอกมา เปลื้องเสื้อผ้าเสียหมดเหลืออดจริง *อย่าเพิ่งยั๊วะนะครับรับฟังก่อน ตัวคุณร้อนเป็นไอดั่งไฟผิง ล้มสลบหลับไหลมิไหวติง ครางหงุงหงิงพร่ำเพ้อละเมอไป *ผมอุ้มมาหาหมอรอผลอยู่ หลอกจ้วงจู่ลามล้วงลวงตอนไหน พยาบาลเฝ้าหวอดเขาถอดไง สบายใจเถิดหนอทุกข้อความ *รอจนหลับตรงนี้ตอนตีหนึ่ง พอตื่นมาก็ตะลึงกึ่งวาบหวาม โดนบาทาอันน้อยสอยอย่างงาม เผยไปตามเรื่องจริงทุกสิ่งอัน *ดาวยืนฟังชั่งจิตพอคิดออก จึงรีบบอกโทษทีมีเสียงขัน ตอนต่อไปจะเป็นเช่นไรกัน หอมหรือมันหวานชื่นคืนฝนเท.          สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต         #คนข้างบ้าน

.
.

[สิมิลัน]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ.. .       (คนข้างบ้าน ตอน ๕) *น้ำเกลือหมดกดไปจวนใกล้เที่ยง ไอ้แว่นนั่งข้างเตียงเบี่ยงตาเหล่ ชำเลืองแลคนไข้ใจเกเร ทำปากเบ้บุ้ยใบ้ใช้บอกความ *ดาวตอบรับกลับบ้านกันดีกว่า อย่าชักช้าเลยหนอแต่ขอถาม คุณชื่อเรียงเสียงไรใจงดงาม เผยมาตามเป็นจริงนิ่งอยู่ไย *ผมชื่อว่า "ตะวัน" พลันขยับ อยู่ข้างบ้านนะครับรับเสียงใส เมื่อวานนี้เจอฝนบนฟ้าไง กางร่มให้กันลมก่อนล้มลง *จึงพามาหาหมอเพื่อขอตรวจ หยอดน้ำเกลือสองขวดดวดจนหลง ละเมอว่าผมปล้ำทำให้งง ด่าทอส่งแหลกลิ้นสิ้นความดี *ฝากรอยเท้าเอาไว้บนใบหน้า จนแว่นตาแทบแตกแหกกรอบหนี เห็นดาวเต็มท้องฟ้าห้านาที ทุกคำที่บอกไปไม่หลอกลวง *ต้องขอโทษสักคราน่าใจหาย มิเคยถูกมือชายเพราะอายหวง เฝ้าถือเนื้อถือตัวกลัวถึงทรวง สิ่งที่ล่วงเกินไปอภัยเถอะนะ *เอาอย่างนี้แล้วกันฉันไถ่โทษ ขอเลี้ยงข้าวแก้โกรธโปรดเถิดจ้ะ เดี๋ยวเข้าครัวชดใช้ได้มั้ยคะ เย็นนี้ล่ะดีหรือเปล่าเค้าทำเอง *อยากจะกินอะไรทำให้หมด มีของสดเกินนับรับรองเจ๋ง สุดๆเลยวันนี้ไม่มีเซ็ง จะบรรเลงร้อยรสหยดฝีมือ *จ่ายค่าหมอเสร็จสรรพจึงกลับบ้าน นั่งแท็กซี่หน้าบานผ่านลมหวือ แฉลบซ้ายป่ายขวาจนตาปรือ พอหูอื้อก็ถึงครึ่งชั่วโมง *เดินเข้าบ้านน้องดาวขาวทั้งหลัง แม่ร้อยชั่งพาเบี่ยงเลี่ยงห้องโถง พบกับครัวด้านข้างทางเชื่อมโยง มีลูกโป่งสองลูกผูกประตู *ดาวเร่งทำกับข้าวราวกุ๊กใหญ่ เริ่มจากไข่เจียวกรอบขอบเหลืองหรู ตรงกลางนิ่มนูนหนาด้านหน้าฟู เสียงดังฟู่ยามทอดสอดตามอง *ต้มตำลึงหมูสับขยับเขียง ฟังสำเนียงสับถี่มิเป็นสอง คงอร่อยเหลือล้ำท่าทำนอง เห็นเนื้อทองปรุงใส่ไม่หยุดมือ *ตำน้ำพริกอีกถ้วยด้วยลีลา ยืนจังก้ายกสากลากมาถือ กระทุ้งโขลกโป๊กเป็กเขกยึกยือ เหมือนฝึกปรือมานานเรื่องการกิน *จะอร่อยแค่ไหนในตอนหน้า หรือจะอ้าไม่หุบตะครุบหิน เผ็ดสะเด่าเคล้าซ่าน้ำตาริน โฉมยุพินเนื้อเย็นเป็นแม่ครัว.           สิมิลัน ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต #คนข้างบ้าน