ต่อไป →

[วิชญะ วิชญ์]

   

          

ตามหาเธอ .....ฟ้าสลัว มัวหม่น สุดทนหมอง เมฆาล่อง ลอยมา น้ำตาไหล ทะเลเรียบ เงียบเหงา พี่เศร้าใจ คงจะไกล เกินคว้า เธอมาคืน .....สิ้นสลาย สายสวาท แล้วชาตินี้ เธอขยี้ เป็นขยะ ยากจะฝืน พี่สับสน ทนช้ำ เกินกล้ำกลืน นอนสะอื้น อกตรม   อีกนมนาน ...จะขอตาม ข้ามฟ้า มหาสมุทร จะมิหยุด ยอมยั้ง ถ่อสังขาร แม้ต้องเหิน เกินริม ป่าหิมพานต์ จะซมซาน เสาะหา สุดาดวง                 วิชญะ วิชญฺ์