ต่อไป →

[เริงอักษร]

..นิทานกลางไพร.. **หนาวน้ำค้าง พร่างพรม ห่มยอดเต้นท์ อากาศเน้น ปกคลุม ชะอุ่มฝัน น้องออดอ้อน นอนเรียง อยู่เคียงกัน มองดาวราย ดุจสวรรค์ วิมานแมน **แลละลิ่ว ปลิวหยอก ด้วยหมอกหนา ดวงจันทรา เด่นลอย ห้อยตัวแขวน มืดสนิท  ชิดข้าง ด้วยร่างแฟน กอดประทับ วงแขน จนแน่นใจ **เอ๋ยบทกลอน อ่อนหวาน นิทานเรื่อง แลชำเลือง นวลน้อง มองแก้มใส สวยผุดผาด บาดจิต ติดทรวงใน ยอดหทัย จงฟัง อย่าลังเล **มีกระต่าย หมายจันทร์ ทุกวันนั่ง เพียงลำพัง ร้องเรียง สำเนียงเก๋ ผูกอักษร ย้อนเกลื่อน เหมือนยี่เก โอละเห่ โอละหึก กลางดึกครวญ **คนึงน้อง จ้องหา นิจจาเอ๋ย จากไปนาน นักเอย มิเคยหวน รู้หรือไม่ ใครเขา ร้าวรัญจวน คิดถึงนวล จันทร์เพ็ญ จงเห็นใจ **กลับเถิดนะ พี่นั้น ทุกวันอ้อน แต่น้องน้อย อรชร ก่อนหลับไหล ยังเฝ้ารอ ง้องอน ร้อนฤทัย หรือจะให้ ตายดับ จึงกลับมา **กอดเนื้ออุ่น หนุนรัก จากไออก นิทานที่ สาธก ยกชิวหา เพื่อจะกล่อม น้องนอน ตอนนิทรา คืนที่ฟ้า เป็นใจ อย่าได้ลืม. ..........*-*.......... เริงอักษร ๘ เมษายน ๒๕๖๐