ต่อไป →

[เกริกบุระ]

ละอองของแสงราวแอ่งของสี
นานเหมือนนาทีที่โลกนิ่งไหว
ดั่งห้วงสุดท้ายของลมหายใจ
แห่งความงามในวันอันผ่านเลย

เคยค้นค่างามไหมสักความหมาย
หยิบคว้ายึดคล้ายหลายสิ่งนิ่งเฉย
กุมกอดหวงไห้ในความคุ้นเคย
หรือเพียงชื่นเชยตราในใจตรึงฯ