ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

เ ส้ น ข น า น
-
ความรักเราเปรียบเป็นเส้นขนาน
ที่ทอดผ่านโขดเขินเนินไศล
ข้ามขุนเขาหุบเหวและเปลวไฟ
กำแพงใจกีดขวางหนทางเดิน
-
ไม่มีวันบรรจบพบพานแน่
คงมีแต่แรมร้างออกห่างเหิน
หนทางที่ก้าวไปไกลเหลือเกิน
ต้องเผชิญกับโลกโชคชะตา
-
ทนจำยอมผิดหวังทั้งที่รัก
สุดจะหักห้ามใจให้ห่วงหา
เคยพลอดพร่ำคำมั่นในสัญญา
ตราบดินฟ้ามลายมิคลายคลอน
-
บัดนี้เหลือนิยามของความหลัง
ซากรักพังตรงหน้าพาหลอกหลอน
มิเหลือแม้เยื่อใยให้อาวรณ์
อกสะท้อนทุกข์ท้นล้นฤดี
-
เมื่อต่างเดินถนนคนละสาย
คงเยื้องกรายก้าวข้ามตามวิถี
อิสระร่อนเร่โดยเสรี
คงจะมีสักวันฝันเรืองรอง
-
แด่ความรักหักพังฝังรอยลึก
ข่มรู้สึกจิตใจไร้หม่นหมอง
ระบายยิ้มพิมพ์ภาพฉาบสีทอง
กอดประคองความรักไว้ถักทอ
-