ต่อไป →

[เกริกบุระ]

สายลม แห่งเดือน สิงหา
 พัดพา เมฆฝน พ้นผ่าน
 เผยเสี้ยว จันทร์เศร้า คืนร้าวราน
 เปรยกู่ขับ เพลงกลับบ้าน--กล่อมคนจร
 
ซึ่งดุ่มเดิน ไปบน ถนนร้าง
 กับใจดวง อ้างว้าง ช่างไหวอ่อน
 ต่อโลกทุก ซอยซอก แสนยอกย้อน
 ต่อละคร แต่ละบท แสนลดเลี้ยว
 
เฝ้าร้องร่ำ ถามไถ่ ซากใบไม้
 ว่าเหงาไหม, ท่องไปบน ถนนเปลี่ยว
 คอยเคว้งร่าง คว้างร่าย อยู่ดายเดียว
 กลางนวลแสง จันทร์เสี้ยว แสนเศร้านั้น
 
โลกเราเปลี่ยน เร็วไป--ว่าไหมเล่า
 หรือเป็นเรา ที่ช้าไป กว่าใจฝัน
 ใครเล่าเอย เคยปันให้ เยื่อใยกัน
 แล้วใครไหน เล่าพลัน แปรผันไป
 
ผลอยพริ้มหลับ ไปกับรอย ยิ้มน้อยนิด
 ชื่นฝันชิด ชุ่มเปื้อนอาบ คราบหยาดใส
 งามแม้เช้า นั้นทางเท้า เงียบเศร้าไป
 เงียบเช่นไม้ ร่วงอีกใบ ในลมเช้า..