ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

ไม่เห็นต้องง้อ.......

..ช่างเงียบเหงา อ้างว้าง และว่างเปล่า
คนเคยเนาว์ แนบชิด สนิทขวัญ
เขาลาร้าง ห่างหาย คลายสัมพันธ์
ปล่อยทิ้งฉัน เปล่าเปลี่ยว อยู่เดียวดาย

..คิดถึงคำ จำนรรค์ เสกสรรค์แต่ง
เคยกล้าแกร่ง ซักถาม ถึงความหมาย
ช่างออดอ้อน นอนแอบ อิงแอบกาย
รักมากลาย เจ็บช้ำ ย่ำแย่จริง

..สายสัมพันธ์ นั้นชืด จืดสนิท
เมื่อเธอคิด ห่างไกล ไปติดหญิง
สิ่งที่เคย ฟันฝ่า น่าประวิง
ลืมทุกสิ่ง ตรากตรำ ทำกันมา

..จากมิมี อะไร ในชีวิต
เราร่วมคิด สร้างสรรค์ เสาะฝันหา
แสนเหนื่อยเหน็บ เก็บออม ยอมด้านชา
กว่าได้มา เงินทอง ข้าวของมี

..เราเคยปลื้ม ลืมตา อ้าปากได้
อด ออมไว้ สองคน จนเต็มที่
เริ่มกินอยู่ สบาย มาหลายปี
เธอเริ่มหนี  ออกห่าง หลงทางเดิน

..เพราะฉันแย่ แก่ตัว มั่วงานหนัก
ความสวยชัก เลือนลาง เธอห่างเหิน
หลงเมามัว ละอ่อน อ้อนกันเพลิน
เชอะ....มีเงิน ควงหนุ่มน้อย เดินลอยชาย

.น้องจ๋า

เขียนกลอนบทนี้จาก  คนไข้รายหนึ่ง
เธอกินยาฆ่าตัวตาย เพราะสามีไปติดหญิงอื่น
พอล้างท้องให้แล้วก็ให้นักจิตมาคุย จนเธอเริ่มมั่นใจในตัวเอง  ก่อนกลับ เธอพูดว่า
"ฉันจะปรับปรุงตัวเองใหม่ ให้สวยกว่าเก่า ให้เขาเสียดาย"