กลอนของฉัน
~.. มิมีกลอนอ่อนหวานสำราญรื่น
ที่แช่มชื่นไพเราะเสนาะเสียง
มิเลอเลิศต่ำต้อยถ้อยจำเรียง
เป็นแค่เพียงคนเขียนคำธรรมดา
~.. จารอักษรป้อนคำทำตามคิด
มิวิจิตรเหนือใครในโลกหล้า
เขียนไปตามความฝันจินตนา
แล้วเอามาเรียงถ้อยร้อยวลี
~.. ยึดตามหลักฉันทลักษณ์มั่นคงไว้
สัมผัสนอกและในให้ตรงที่
ชิงสัมผัสท้ายวรรคมักไม่ดี
สัมผัสเกินตรงนี้ฉันมิปอง
~.. ท้ายวรรคแรกเลี่ยงเสียงสามัญนะ
สามัญ ตรี นี่ล่ะเลี่ยงวรรคสอง
ท้ายวรรคสาม สามัญ ตรี ตามทำนอง
และวรรคสี่นี้ต้อง ตรี สามัญ
~. ส่วนสัมผัสในวรรคมักยึดถือ
หนึ่งกับสามก็คือสระนั่น
สองและสี่สัมผัสอักษรกัน
เพียงแค่นั้นจดจำจนขึ้นใจ
~.. ฉันหมั่นเพียรเรียงถ้อยร้อยอักษร
ทุกวรรคตอนตามจิตคิดฝันใฝ่
มิโอ้อวดตนเองเก่งเกินใคร
ขอเพียงได้เขียนคำลำนำกานท์
~. พิมพฺอุบล .~
๔ มิถุนายน ๒๕๖๒
หมวดความบันเทิง
