มองจันทร์วันเศร้า

~ .. มองจันทร์วันเศร้า .. ~
~ กาพย์ยานี ๑๑ ~

กลางคืนมืดสนิท
นอนปล่อยจิตทำใจว่าง
เหลียวมองนอกหน้าต่าง
บนฟ้ากว้างเห็นเดือนดาว

แต่ไยจันทร์คืนนี้
มิเห็นมีแสงนวลขาว
หม่นมัวมิพร่างพราว
ดุจเหมือนราวเศร้าโศกซม

ดวงดาวพราวเวหา
สวยงามตาดูสุขสม
เปล่งแสงน่าชวนชม
แวววับข่มศศิธร

จันทร์เอ๋ยที่แหว่งเว้า
หรือว่าเหงาจึงล้าอ่อน
ดาวหรือทำเจ้างอน
จึงตัดรอนหลบซ่อนดวง

มองจันทร์แล้วสะท้าน
กระทบมานสะเทือนทรวง
เหมือนเราเฝ้าคอยห่วง
ช้ำหนักหน่วงหวนคะนึง

ครั้งเก่าเราสุขสันต์
คู่เคียงกันคอยคิดถึง
รักหวานยังตราตรึง
เฝ้ารำพึงมิเว้นวาย

เคียงข้างพร่ำรำพัน
ยืนชมจันทร์สัญญาหมาย
จะมาร่วมแนบกาย
คำพูดชายพะเน้าพะนอ

ผ่านไปหลายปีแล้ว
โอ้ดวงแก้วอยู่ไหนหนอ
ปล่อยให้ใจเฝ้ารอ
แสนทดท้อร้าวรานจริง...

~ ❤....❤....❤....❤....❤ ~

~ กลอนแปด ~

~.. ยามตกดึกค่ำคืนมืดสนิท
นอนปล่อยจิตล่องไปทำใจว่าง
ข่มตาหลับกลับตื่นคิดอ้างว้าง
นอกหน้าต่างมองเห็นเดือนเคียงดาว

~.. แต่เหตุใดดวงจันทร์ในคืนนี้
มิเห็นมีแสงส่องผ่องนวลขาว
ดูสลัวหม่นมัวมิพร่างพราว
ดุจเหมือนราวหงอยเหงาเศร้าโศกซม

~.. มีเพียงแค่ดวงดาวพราวเวหา
สวยงามตาลอยเด่นดูสุขสม
เปล่งแสงสวยระยับน่าชวนชม
แวววับข่มกลบแสงศศิธร

~.. เป็นอย่างไรจันทร์เอ๋ยที่แหว่งเว้า
จึงหงอยเหงาว้าเหว่ดูล้าอ่อน
หรือดาวแกล้งให้ช้ำทำเจ้างอน
จึงตัดรอนหลบเร้นซ่อนกลบดวง

~.. มองจันทราสีหม่นที่แหว่งเว้า
เหมือนตัวเราใจน้อยคอยแหนหวง
จิตนึกหวั่นสะท้านปานอกกลวง
ช้ำหนักหน่วงคร่ำครวญหวนคะนึง

~.. เมื่อครั้งเก่าเราสองครองสุขสันต์
ห่างเพียงวันก็เหงาเฝ้าคิดถึง
รักฉ่ำหวานคงยังฝังตราตรึง
เฝ้ารำพึงเช้าเย็นมิเว้นวาย

~.. เมื่อคืนเพ็ญแนบข้างคราวก่อนนั้น
ยืนชมจันทร์เอ่ยคำสัญญาหมาย
พี่จะมาร่วมเรียงเคียงข้างกาย
คำพูดชายหยอกเย้าพะเน้าพะนอ

~.. เวลาผ่านเนิ่นนานหลายปีแล้ว
โอ้ดวงแก้วไปอยู่แห่งใดหนอ
ปล่อยให้ใจเรานี้ที่เฝ้ารอ
แสนทดท้อซมซานร้าวรานจริง...

~.. พิมพ์อุบล ..~
๓๐ มีนาคม ๒๕๖๒