คนถางป่า

คนถางป่า

ตูแผ้วผาง ถางป่า มาช้าปี
พร้าเล่มนี้ โค่นไม้ มิไว้เฉย
ยีนส์ตัวเก่า ขี้เกลือ เหมือนเรือเคย
เสื้อลายพราง อย่าเอ่ย เพราะเลยพราง

ออกกำลัง สวิง สิ่งขวางกั้น
กลิ่นเหงื่ออัน เหม็นสาบ อาบทั่วร่าง
อยู่กลางแดด แผดคล้ำ ดำกระด่าง
จะมีใคร ไหนบ้าง สนใจเรา

เพื่อนชาวนา ว่าเหนื่อย แสนเมื่อยล้า
เสร็จทำนา ยังถิ่น แผ่นดินเนา
แต่ชีวิต คนถางป่า ช่างน่าเศร้า
มันเงียบเหงา ยิ่งนัก ไร้หลักแหล่ง

ทุกวันนี้ ว้าวุ่น ทุนนิยม
เหมือนสายลม ที่ผ่าน การเปลี่ยนแปลง
มีกลียุค ทุกครัว หัวระแหง
คนแจกแจง มิทัน ก็หวั่นไหว

เอาน้ำแรง แลกเงิน เผชิญอยู่
อยากมีใคร อุ้มชู คอยดูใจ
เพื่อนสนิท ติดตาม และถามไถ่
ความเป็นไป ในโลกกว้าง คนถางป่า

มันตื้นเขิน ใจน้อย และต้อยต่ำ
ที่ตอกย้ำ หน้าคร้าม และด้ามพร้า
ความเฉยเมย ยลยิน จนชินชา
ที่หนักหนา เข้ากระดูก ถูกดูแคลน

ป่ารกชัฎ สัตว์ป่า ไม่น่ากลัว
เห็นแก่ตัว ผลลัพธ์ น่าคับแค้น
จุดไฟป่า ให้คุ ปะทุแดน
ชั่วเหลือแสน กว่าสัตว์ เดรัจฉาน

คนเอาเปรียบ ก็ยัง ในสังคม
เขานิยม ป่าสงวน ที่ควรสาน
ปฏิวัติ จักรกล แทนคนงาน
เป็นตัวการ ขัดขวาง คนถางป่า

จิตสำนึก มนุษย์ บทสุดท้าย
แทนความหมาย ส่วนลึก ได้ศึกษา
วิถีธรรม คำนึง ถึงคุณค่า
จัดการป่า เพื่อคน ได้ผลดี

อันน้ำใจ ใส่ฉ่ำ กว่าน้ำผึ้ง
มันหวานซึ้ง ตรึงทรวง ช่วงสองปี
น้ำใจงาม ตีแผ่ แค่นาที
ตลอด ชีวิตนี้ มิรู้เลือน

เหมือนน้ำใจ กว้างขวาง คนถางป่า
สร้างคุณา ดั่งทอง แก่ผองเพื่อน
ด่วยมีดพร้า ด้ามน้อย คอยย้ำเตือน
มิเอ่ยเอื้อน สาเหตุ เวทนา
กิ่ง รัตนไตรมิตร
.....