หวั่นอยู่ไย
รักที่หอบมอบให้ใช่ปลายหาง
จิตนั้นวางเกินวัดพิกัดวาด
ละมุนอ่อนอุ่นไอใสสะอาด
ถ้าหากพลาดหลุดพลั้งใจยังพลี
อย่าเพียงมองมากมายว่าหลายม่าน
รักที่สานมิสิ้นในกลิ่นสี
ยามผลิดอกออกดูจะรู้ดี
ว่าสิ่งนื้หรือน้อยกว่าร้อยนั่น
เก็บเคียงไว้ไม่วางหรือห่างเว้น
แม่เนื้อเย็นยวนยีพี่บ่ยั่น
ทะเลเชี่ยวเปลี่ยวชื่นหมื่นเขาชัน
ขอบากบั่นใจบุกรุกบ
...