เที่ยวชมสวน..ชวนน้องคิด

เที่ยวชมสวน..ชวนน้องคิด

..เที่ยวชมสวน ชวนน้องดู หมู่พฤกษา
มวลมาลา ล้วนสวยสิ้น ส่งกลิ่นหอม
ภุมรินทร์ ตามกลิ่นหวง พวงพะยอม
บินมาตอม เพราะหอมหวล กลิ่นชวนดม

..อยากจะเด็ด กลัวกลีบช้ำ ทำเจ้าหมอง
ได้แค่มอง ใจลืมทุกข์ แสนสุขสม
ลืมความเศร้า ซ่อนในใจ ให้หายตรม
เรื่องระทม ลืมเสียสิ้น ไม่ผินมอง

..อยากจะเด็ด เจ้ามาชิด สนิทแนบ
ไว้อิงแอบ ซ่อนเก็บไว้ ไกลเจ้าของ
เจ้างามเด่น หากใครเห็น เป็นหมายปอง
มัวแต่จ้อง กลัวใครคล้อง เพราะต้องใจ

..อยากเก็บไว้ ดอมดม ภิรมย์ชิด
กลัวพลาดผิด ทำกลีบหม่น ยากทนไหว
หากพลั้งผิด ชิดจนช้ำ ยากทำใจ
จะมีใคร มาเห็นค่า ไม่น่ามอง

..เที่ยวชมสวน มวลมาลี มากมีค่า
ล้วนงามตา แม้อยากเป็น เช่นเจ้าของ
ชมคนเดียว ดอกสวยสด อยากทดลอง
เด็ด.มามอง เหี่ยว.แล้วคิด ผิดจะตรม

..ปล่อยเจ้าสูง อยู่บนนั้น นั่นดีแล้ว
เหมือนน้องแก้ว ถนอมตัว กลัวขื่นขม
อย่าให้ใคร โน้มกิ่งง่าย เพื่อหมายชม
กลัวเด็ดดม แล้วโยนทิ้ง ปล่อย..กลิ้งดิน

..ชมดอกไม้ ในสวนสวย ด้วยใจสุข
ลืมความทุกข์ เพราะวางใจ ไม่ถวิล
อยากสอนน้อง ครองกาย-ใจ ไว้ยุพิณ
หากสวยสิ้น ผึ้งที่ไหน...ใคร?..จะตอม

....พยัคฆ์....

(วันเวลาผ่านไป..รวดเร็วนัก...จากเช้าพลันพลบค่ำ..ไม่ทันไร..ก็ได้เวลาพักผ่อน..
เพื่อไปผจญกับงานในวันรุ่งขึ้น..ก่อนเข้านอนคืนนี้..ผมมีบทกลอนมาฝากเช่นเคยครับ..
นัยว่า..พาน้องไปเที่ยวเดินชมสวน..เห็นดอกไม้สวยๆ ในสวนมากมาย......แต่ก็เกรงว่า
ดอกไม้นั้น "ความสวยจะลด ความสวยสดจะหาย"..จึงไม่ยอมเด็ด....เพื่อมาเก็บไว้ชม
เป็นเจ้าของคนเดียว..หวังให้ดอกไม้นั้นติดอยู่กับต้นนานๆ..ใครๆ จะได้เห็น.หมายชมกันต่อไป.
..อุตส่าห์เสียสละให้ขนาดนี้..ถ้าเจ้าดอกไม้....ไปยอมให้เขาเด็ดดมชมเล่นง่ายๆ...
สุดท้ายโดนทิ้งให้กลีบกลิ้งดิน เสียสวย....คนชมสวนอย่างผมคงจะช้ำใจในภายหลัง..
.เป็นคำเปรียบเปรยนะครับ..หวังว่า..คงคิดกันได้.....บทกลอนนี้เปรียบ "ดอกเอื้องดอย"
(ดอกกล้วยไม้ป่าสีเหลืองๆ)..เป็นดอกกล้วยไม้ที่ขึ้นบนยอดดอยสูงๆ.......ยังไง..ก็อย่าให้เขา
....เด็ดชมแล้วทิ้งลงทิ้งบนผืนดินต่ำๆ..อย่างไร้ค่า...นะครับ.